Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης

«Παρόλο που ο Χίτλερ και οι υπόλοιποι ναζί δεν έκρυψαν ποτέ τον πόλεμό τους κατά των Εβραίων, οι πράκτορες των SS εξαφάνιζαν συστηματικά, όπως τους είχαν διατάξει, κάθε ίχνος των φονικών δραστηριοτήτων τους… Οι SS όχι μόνο κατέστρεφαν τα περισσότερα αρχεία των στρατοπέδων, τα οποία ούτως ή άλλως δεν ήταν πλήρη, αλλά και ισοπέδωσαν σχεδόν κάθε εγκατάσταση που είχε σχέση με τις δολοφονίες και τις καύσεις των πτωμάτων πολύ πριν φτάσουν τα σοβιετικά στρατεύματα.»Άρνο Μάγιερ, «Γιατί δεν σκοτείνιασαν οι ουρανοί;», 1990

Από την πρώτη στιγμή που αποκαλύφτηκαν οι φρικαλεότητες του 3ου Ράιχ, με την απελευθέρωση των στρατοπέδων θανάτου, το μέγεθος της φρίκης έκανε πολλούς να αποτροπιαστούν, να απορήσουν, αλλά και να δυσπιστήσουν με τις δυνατότητες της ανθρωπότητας που είχε μόλις δείξει το χειρότερό της πρόσωπο.

Ο Αϊζενχάουερ, Πρόεδρος των ΗΠΑ, προβλέποντας τις αντιδράσεις και θέλοντας να τις προλάβει, επισκέφτηκε τους χώρους εκτέλεσης και κάλεσε δημοσιογράφους από διάφορες χώρες, για να αποθανατίσουν σε εικόνες όσα συνέβησαν, ώστε να μην χαρακτηριστούν στο μέλλον «προπαγάνδα». Ακόμα και οι SS θεωρούσαν ότι κανένας δεν θα πίστευε αυτά που έκαναν στους κρατούμενους. Όπως διαβάζουμε στα απομνημονεύματα ενός επιζήσαντα, οι φρουροί τους έλεγαν «μετά τον πόλεμο ο υπόλοιπος κόσμος δεν θα πιστεύει τι συνέβη. Θα υπάρχουν φήμες, υποθέσεις, αλλά όχι καθαρές αποδείξεις, και οι άνθρωποι θα συμπεράνουν ότι το Κακό, απλά δεν ήταν δυνατό να εκδηλωθεί σε τέτοια κλίμακα.» Όπως ξέρουμε, αυτό ακριβώς είναι που συνέβη, αφού η άρνηση του Ολοκαυτώματος ξεκίνησε πολύ νωρίς, με πρώτη μάλλον έκδοση βιβλίου από ακαδημαϊκό, το 1962 («Revisionism and Brainwashing» του Harry Barnes).

Η άρνηση έχει πάρει πολλές μορφές: ότι η Τελική Λύση κατά των Εβραίων δεν αφορούσε την εξόντωσή τους, αλλά μόνο τον εκτοπισμό τους, ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν θάλαμοι αερίων για τη θανάτωση κρατουμένων, και ότι ο αριθμός των Εβραίων θυμάτων (6 εκατομμύρια) είναι υπερεκτιμημένος. Σε μία πιο τοπική (δική μας) παραλλαγή, συνδυάζεται η πλήρης άρνηση του γεγονότος με ταυτόχρονα συγχαρητήρια στον Χίτλερ για το «επίτευγμά» του, ο οποίος, όπως συμπληρώνουν, δεν έκανε αρκετά…

Οι πιο «εκλεπτυσμένοι» από αυτούς, δεν θέλουν να χαρακτηρίζονται σαν «αρνητές», καθώς βαφτίζουν αυτό που κάνουν σαν «αναθεώρηση της Ιστορίας». Οι ιστοριογράφοι όμως ξέρουν πολύ καλά τι αποτελεί «αναθεώρηση»: είναι η χρήση μεθοδολογίας για την επανεξέταση ενός ιστορικού γεγονότος, όσον αφορά τα κίνητρα των πρωταγωνιστών του και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων εκ μέρους τους. Δεν είναι η διάψευση ύπαρξης στοιχείων και ιστορικών περιστατικών, όπως κάνουν οι αρνητές του Ολοκαυτώματος. Αναθεώρηση είναι η τροποποίηση μιας θεωρίας, που βασίζεται σε καινούργιες αποδείξεις ή σε νέα ερμηνεία παλιών αποδείξεων. Στην πραγματικότητα, αναθεώρηση του Ολοκαυτώματος αποτελεί η διαμάχη μεταξύ ιστορικών για τον αν αυτό έγινε εκ προμελέτης με σχέδιο του Χίτλερ που ανιχνεύεται στην δεκαετία του 1920, ή αν προέκυψε σαν «δεύτερη σκέψη», από την αδυναμία των Γερμανών να εκτοπίσουν όλους τους Εβραίους (που ήταν το αρχικό σχέδιο όπως αυτή η μεριά υποστηρίζει), που πήρε μεγάλη έκταση σαν συνέπεια της αποτυχημένης πολεμικής προσπάθειας στη Ρωσία. Δεν υπάρχει δηλαδή άρνηση του ίδιου του Ολοκαυτώματος από τους πραγματικούς ιστορικούς, αλλά μόνο συζήτηση για τα κίνητρα, τους λόγους και τις προθέσεις των εκτελεστών του.

Ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ μιλάει στο Ινστιτούτο Ιστορικής Αναθεώρησης, ένας οργανισμός άρνησης του Ολοκαυτώματος, το 2005.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει ο David Irving, ένας σπουδαίος ιστορικός, με εξαιρετικά ευρήματα στην πορεία της καριέρας του. Ο Irving, αν και χωρίς επαγγελματική ιστοριογραφική εκπαίδευση, δεν είναι από τους ιστορικούς που διαβάζουν 10 βιβλία εκλαϊκευμένης ιστορίας για να γράψει το 11ο. Είναι από αυτούς που πηγαίνουν κατευθείαν στις πηγές, στα αυθεντικά έγγραφα του στρατιωτικού γραφειοκρατικού μηχανισμού, και στα ημερολόγια των συμμετεχόντων στον πόλεμο. Αυτός είναι που αποκάλυψε τη σχέση μεταξύ των Ναζί και της Αγγλικής ακροδεξιάς οργάνωσης «Βρετανική Ένωση Φασιστών» (BUF), με τη μορφή χρηματοδότησης των δεύτερων από τους πρώτους.

Αργότερα έγινε persona non grata, όταν φανερώθηκε ως ένας από τους αρνητές, χρησιμοποιώντας μια τακτική που ο Michael Shermer ονομάζει «η ανακολουθία σαν απόδειξη». Ο Irving λέει ότι δεν υπάρχουν τρύπες στην οροφή των θαλάμων αερίων στο Άουσβιτς, άρα οι μαρτυρίες για φρουρούς SS που ρίχνουν το αέριο Zyklon-B από τρύπες στο ταβάνι είναι ψεύτικες, άρα δεν έγινε εκτέλεση με αέριο Εβραίων κρατουμένων στο Άουσβιτς, άρα και πουθενά αλλού, άρα δεν υπήρξε συστηματική δίωξη Εβραίων από τους Ναζί, άρα το Ολοκαύτωμα είναι ψέμα. Εν συντομία «όχι τρύπες = όχι Ολοκαύτωμα». Αυτό ήταν και το μότο που φορούσαν σε μπλουζάκι οι υποστηρικτές του Irving στη δίκη του στο Λονδίνο, όταν μήνησε κάποιον που τον αποκάλεσε «αρνητή του Ολοκαυτώματος» (προτιμάει το «αναθεωρητής»). Στην πραγματικότητα, το κρεματόριο καταστράφηκε από αντιναζιστικές βόμβες, οπότε φυσικά και δεν θα περίμενε κανείς να βρει τρύπες, στα ερείπια μιας οροφής που δεν υπάρχει ακέραιη πια έτσι κι αλλιώς.

Μια άλλη τέτοια «ανακολουθία» που εντόπισαν οι «αναθεωρητές», είναι ότι η πόρτα στον θάλαμο αερίων του Μαουτχάουζεν δεν κλειδώνει. Και αν δεν κλειδώνει, αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν οι κρατούμενοι να βγουν ανά πάσα στιγμή… άρα το Ολοκαύτωμα είναι ψέμα. Ο Shermer, που έχει βαλθεί να απαντήσει σε κάθε ένσταση των αρνητών, επισκέφτηκε το στρατόπεδο και διαπίστωσε ότι όντως η πόρτα δεν κλείδωνε. Όταν ρώτησε τον ξεναγό σχετικά, αυτός δεν ήξερε, και κάλεσε τον υπεύθυνο, ο οποίος επίσης δεν ήξερε. Ρώτησαν τον διευθυντή του μουσείου/στρατοπέδου, και ούτε αυτός ήξερε πώς γίνεται οι Ναζί να κρατούσαν αιχμαλώτους πίσω από μια πόρτα που δεν κλείδωνε ενώ τους έριχναν δηλητηριώδη αέρια. Τελικά αποδείχτηκε ότι η εν λόγω πόρτα δεν ήταν η αυθεντική που χρησιμοποιούνταν όταν λειτουργούσε το στρατόπεδο. Αυτή είχε μεταφερθεί σε κάποιο μουσείο της Ευρώπης, και αντικαταστάθηκε από ένα (κακό) αντίτυπο, για εκθεσιακούς λόγους. Λόγω ελλιπών στοιχείων και κακού γραφειοκρατικού χειρισμού τέτοιων ευρημάτων και ανταλλαγών μεταξύ μουσείων, πέρασαν περίπου 7 χρόνια μέχρι ο Shermer να μάθει τι πραγματικά συνέβη. Πολύ απλά, κανείς δεν είχε ασχοληθεί με αυτήν την λεπτομέρεια, μέχρι οι αρνητές να ανακαλύψουν την ασυνέπεια αυτήν της αφήγησης του Ολοκαυτώματος. Και είναι τέτοιες λεπτομέρειες από τις οποίες πιάνονται οι αρνητές, για να υποστηρίξουν ότι αφού δεν είναι τα πάνταεξηγημένα στην εντέλεια, θα πρέπει όλα να είναι ψέματα.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι αρνητές, είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο οι ιστορικοί επιβεβαιώνουν το γεγονός του Ολοκαυτώματος, είναι η ίδια μέθοδος που χρησιμοποιούν οι αρχαιολόγοι και οι παλαιοντολόγοι: με την «σύγκληση αποδείξεων». Το Ολοκαύτωμα δεν είναι κάτι που συνέβη σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ή τοποθεσία ή άτομα. Είναι κάτι που συνέβη σταδιακά, επί χρόνια, σε μεγάλο αριθμό ατόμων και σε πολλές χώρες. Το μέγεθος των αποδείξεων είναι τεράστιο και περιλαμβάνει:

Έγγραφα – αλληλογραφία, σημειώματα, προσχέδια, εντολές, ομιλίες, άρθρα, απομνημονεύματα και απολογίες στην δίκη της Νυρεμβέργης και όχι μόνο.
Μάρτυρες – μαρτυρίες από επιζήσαντες, φρουρούς, ντόπιους πολίτες, ακόμα και από ανώτατους αξιωματικούς των SS που δεν αρνήθηκαν το Ολοκαύτωμα.
Φωτογραφίες – Επίσημες φωτογραφήσεις από τον στρατό και τον Τύπο, από πολίτες, από φυλακισμένους που φυγάδευσαν φωτογραφίες έξω από τα στρατόπεδα, και από τους Συμμάχους αλλά και τους Γερμανούς μετά τον πόλεμο.
Υλικές αποδείξεις – Τα στρατόπεδα τα ίδια, αντικείμενα που βρέθηκαν σε αυτά, που υπάρχουν μέχρι σήμερα, είτε αυθεντικά είτε αντίγραφά τους.
Δημογραφικά στοιχεία – Όλοι αυτοί που οι αρνητές υποστηρίζουν πως επέζησαν, αγνοούνται.

Η απόδειξη λοιπόν του Ολοκαυτώματος δεν βασίζεται σε περιστασιακά στοιχεία, αλλά σε εκατοντάδες χιλιάδες (κυριολεκτικά) στοιχεία, που όλα δείχνουν στην ίδια κατεύθυνση – ότι υπήρξε συστηματική προσπάθεια εξόντωσης Εβραίων από τους Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τη χρήση αερίων και με άλλους τρόπους. Οι «ανακολουθίες» που υποδεικνύουν οι αρνητές, ακόμα και αν είχαν μείνει αναπάντητες, δεν σημαίνουν και πολλά˙ δεν είναι αυτές που καταρρίπτουν τη συνολική θεωρία από μόνες τους, αφού η θεωρία δεν βασίζεται σε αυτές.

Φωτογραφία καψίματος πτωμάτων στο Άουσβιτς, που τράβηξε στα κρυφά και φυγάδευσε ένας Έλληνας Εβραίος (κάποιος Αλέξανδρος).

Οι αρνητές δεν αρνούνται τον αντισημιτισμό των Ναζί. Δεν αρνούνται ότι η συμπεριφορά των Ναζί απέναντι στους Εβραίους ήταν απάνθρωπη και βίαιη (οι νεοναζί μπορεί να την υποστηρίζουν κιόλας). Σίγουρα, λένε, Εβραίοι πέθαναν κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως πέθαναν και μέλη από άλλες κοινωνικές, φυλετικές και πολιτικές ομάδες. Το πλήθος τους όμως δεν ήταν το ευρέως αποδεκτό των περίπου 6 εκατομμυρίων, αλλά μεταξύ 300 χιλιάδων και 2 εκατομμυρίων (ανάλογα με ποιον από αυτούς ρωτήσουμε). Οι περισσότεροι από τα θύματα δεν πέθαναν σε θαλάμους αερίων, αλλά από ασθένειες, από την πείνα ή από κακουχίες που υπέστησαν στα στρατόπεδα (που τα αναγνωρίζουν μόνο σαν στρατόπεδα «συγκέντρωσης» και όχι «θανάτου»). Παραλληλίζουν όσα συνέβησαν στους Εβραίους, με τους βομβαρδισμούς από Αμερικάνους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, ή της Δρέσδης και του Αμβούργου από Συμμάχους. Οι κυβερνήσεις κάνουν κακά πράγματα, λένε, ειδικά εν καιρώ πολέμου, και οι θάνατοι Εβραίων πρέπει να αναγνωστούν σε αυτό το πλαίσιο. Ποια είναι η απάντησή μας;

Κατ’ αρχάς, το ό,τι «οι κυβερνήσεις κάνουν κακά πράγματα», το ό,τι δηλαδή και οι άλλοι κάνουν ανήθικες πράξεις, δε μειώνει την σημασία των πράξεων των Ναζί. Η ανηθικότητα των άλλων δε μειώνει και δεν αντισταθμίζει την ανηθικότητα των Γερμανών.

Δεύτερον, οι παραπάνω ενέργειες των Συμμάχων, αν και η αναγκαιότητά τους είναι θέμα συζήτησης μέχρι σήμερα, ήταν προσπάθειες ενός στρατού να αποδυναμώσει έναν άλλο στρατό, αναγκάζοντάς τον να παραδοθεί. Οι ενέργειες των Ναζί έγιναν εναντίον άοπλων πολιτών που στην πραγματικότητα δεν αποτελούσαν κίνδυνο στην χώρα τους (άρα δεν ήταν αυτοάμυνα), δεν αποτελούσαν μια μέθοδο άσκησης πίεσης σε μια εχθρική κυβέρνηση για να υποκύψει στις απαιτήσεις τους (αντιθέτως το Ολοκαύτωμα κρατήθηκε μυστικό), δεν έγιναν για την απόκτηση εδαφών ή υλικών πόρων. Οι πράξεις των Ναζί στράφηκαν ενάντια σε μία φυλή που θεώρησαν κατώτερη και φορέα ενός είδος Σατανικής δύναμης. Ο Άιχμαν προσπάθησε να χρησιμοποιήσει αυτό το επιχείρημα της «ηθικής ισοδυναμίας» στην δίκη του, και όταν ο δικαστής του έκοψε τη φόρα, αυτός αναδιπλώθηκε στην γνωστή και πολυχρησιμοποιημένη δικαιολογία των Ναζί «εγώ απλά εκτελούσα εντολές». Αυτό, φυσικά, συνεπάγεται ότιυπήρχαν εντολές, και για την ακρίβεια, ο Άιχμαν ποτέ δεν αρνήθηκε την αλήθεια του Ολοκαυτώματος, μόνο προσπάθησε να δείξει ότι αυτά τα εγκλήματα νομιμοποιήθηκαν από το κράτος.

Ο Adolf Eichmann εν αναμονή της δίκης του, το 1961, μετά τον εντοπισμό του από μέλη της Μοσάντ στην Αργεντινή (καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε το 1962).

Το επιχείρημα ότι ο Χίτλερ, ή η ηγεσία των SS, δεν ήξερε για το Ολοκαύτωμα («ακόμα και αν συνέβη»), ότι δηλαδή δεν υπήρχαν εντολές από ανώτερους και άρα ό,τι συνέβη, συνέβη εν βρασμώ ψυχής με πρωτοβουλίες των κατώτερων στελεχών που βρίσκονταν στα στρατόπεδα, απαντιέται εύκολα, καθώς υπάρχει πληθώρα αποδείξεων για το αντίθετο. Εκτός από τα πρακτικά της Διάσκεψης του Wannsee (20 Ιανουαρίου 1942), όπου φαίνεται η λήψη της απόφασης της «Τελικής Λύσης», μερικά μόνο από τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών, που αποδεικνύουν την συστηματοποίηση της εξόντωσης και την γνώση της ηγεσίας για το Ολοκαύτωμα είναι τα παρακάτω:

Στις 13 Φεβρουαρίου 1945 ο Χίτλερ είπε: «Ενάντια στους Εβραίους πολέμησα με ανοιχτά τα μάτια και στη θέα όλου του κόσμου…Το έκανα ξεκάθαρο ότι αυτοί, τα παρασιτικά ζωύφια της Ευρώπης, εν τέλει θα εξολοθρευτούν».
Ο Hans Frank (προσωπικός δικηγόρος του Χίτλερ και Κυβερνήτης της Πολωνίας στα χρόνια του πολέμου) σε ένα συνέδριο του 1941, αναφέρει: «Και τι θα απογίνει με τους Εβραίους; Φαντάζεστε ότι θα τοποθετηθούν σε καθώς πρέπει κατοικίες στις Βαλτικές επαρχίες; Στο Βερολίνο μας λένε: Τι ενοχλείστε-ούτε εμείς δεν έχουμε χρησιμότητα για αυτούς, εκκαθαρίστε τους μόνοι σας!»
Πάλι ο Frank, τον Δεκέμβριο του 1941 λέει: «…τώρα έχουμε 3,5 εκατομμύρια Εβραίους. Δεν μπορούμε να πυροβολήσουμε αυτά τα 3,5 εκατομμύρια, ούτε μπορούμε να τους δηλητηριάσουμε, αλλά πρέπει να αναλάβουμε τρόπους που θα οδηγήσουν στον στόχο της εξόντωσης».
Από το ημερολόγιο του Γκέμπελς: «Ο Φύρερ είναι πεπεισμένος ότι η προφητεία του στην Ράιχσταγκ γίνεται πραγματικότητα: ότι αν οι Εβραίοι επιτύχουν να προκαλέσουν ακόμα έναν πόλεμο, θα προκαλέσουν την εξόντωσή τους. Γίνεται πραγματικότητα αυτές τις βδομάδες και αυτούς τους μήνες με μια σιγουριά που είναι σχεδόν μοχθηρή. Στην ανατολή οι Εβραίοι πληρώνουν το τίμημα, στην Γερμανία έχουν ήδη πληρώσει εν μέρει και θα χρειαστεί να πληρώσουν περισσότερο στο μέλλον». (19 Αυγούστου 1941)
Ο Χίμλερ σε μια ομιλία (4 Οκτωβρίου 1943): «Θέλω επίσης να αναφερθώ ειλικρινά σε ένα πολύ δύσκολο θέμα. Μπορούμε τώρα να μιλάμε ανοικτά μεταξύ μας για αυτό, αλλά ποτέ δεν θα το συζητήσουμε δημοσίως…Αναφέρομαι εδώ στον εκτοπισμό των Εβραίων, στην εξολόθρευση του εβραϊκού λαού. Αυτό είναι κάτι που λέγεται εύκολα: ‘Ο Εβραϊκός λαός θα εξολοθρευτεί’, λέει κάθε μέλος του κόμματος, ‘αυτό είναι πολύ προφανές, είναι στο πρόγραμμά μας’.»
Ο Johann Paul Kremer, μιλώντας για το Άουσβιτς (ήταν γιατρός εκεί): «…Συγκριτικά, η ‘Κόλαση’ του Δάντη μοιάζει με κωμωδία. Το Άουσβιτς δικαίως αποκαλείται στρατόπεδο εξόντωσης!» (2 Σεπτεμβρίου 1942)
Ο Theodor Malzmueller, φρουρός στο στρατόπεδο Kulmhof (Chelmno): «…τοποθετηθήκαμε στο στρατόπεδο εξόντωσης Kulmhof σαν φρουροί και σε αυτό το στρατόπεδο η πανούκλα της ανθρωπότητας, οι Εβραίοι, εξοντώνονταν. Έπρεπε να κρατήσουμε μυστικό ό,τι βλέπαμε ή ακούγαμε, αλλιώς θα αντιμετωπίζαμε φυλάκιση των οικογενειών μας και τη θανατική ποινή.»

Πόσα παραθέματα λόγων και γραπτών χρειάζονται ακριβώς για να πειστούν οι αρνητές ότι ο ίδιος ο Χίτλερ οργάνωσε τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων;

Το σύμπλεγμα κτηρίων Auschwitz-Birkenau στην Πολωνία. Φαίνονται τα Auschwitz 1, 2 και 3.Περίπου 7.000 Ναζί εργαζόμενοι οδήγησαν στο θάνατο περίπου 1,1 εκατομμύριο κρατούμενους, μέσα σε αυτήν την περιοχή 40 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Δεν λείπουν οι συνομωσιολογίες των αρνητών για την κατασκευή της ρητορείας περί Ολοκαυτώματος, με πιο συνήθης έκφρασή της, την αξίωση ότι οι Εβραίοι εφηύραν το Ολοκαύτωμα και υπέρβαλλαν στον αριθμό των σκοτωμένων στα στρατόπεδα, για να πιέσουν τις Δυτικές κυβερνήσεις να τους αφήσουν να ιδρύσουν το κράτος του Ισραήλ. Όπως όμως είδαμε σε άλλο άρθρο («Η Ίδρυση του Ισραήλ»), καθοριστική σημασία για την απόφαση του ΟΗΕ να χωριστεί η Παλαιστίνη στα δύο, με παραχώρηση μέρους της στους Εβραίους, έπαιξε η «Δήλωση Μπαλφούρ», η υπόσχεση δηλαδή των Άγγλων να δώσουν στους Εβραίους ένα κομμάτι της Παλαιστίνης. Η Δήλωση αυτή έγινε το 1917, πολύ πριν την άνοδο του Χίτλερ, το ξέσπασμα του Πολέμου, και πριν το ίδιο το Ολοκαύτωμα. Άλλοι λόγοι της απόφασης παραχώρησης εδαφών στους Εβραίους (όπως τους είδε ο ΟΗΕ, πάντα) ήταν ότι στην Παλαιστίνη υπήρχαν ήδη πολλοί Εβραίοι, ότι αυτοί οι Εβραίοι είχαν ήδη αξιοποιήσει κατά πολύ την γη όπου κατοικούσαν, ότι οι Εβραίοι είχαν ιστορικό δεσμό με τη χώρα, και τέλος, ότι έπρεπε να δοθεί λύση στο πρόβλημα των επιζώντων του Ολοκαυτώματος. Αυτό το τελευταίο, σημαίνει ότι θα συνέφερε τους Εβραίους να υπερβάλλουν τον αριθμό των επιζώντων και όχι των θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

Εξάλλου, οι αποζημιώσεις στους Εβραίους από την Γερμανία υπολογίζονταν με βάση το κόστος μεταφοράς και εγκατάστασης των επιζώντων στο νεοσύστατο Ισραήλ, και όχι με βάση τον αριθμό αυτών που πέθαναν στα στρατόπεδα θανάτου. Άλλη μια φορά, θα συνέφερε τους Εβραίους να πουν ψέματα υπερβάλλοντας τους επιζώντες και όχι τους νεκρούς.

Τέλος, όσον αφορά τον αριθμό των νεκρών, που οι αρνητές αμφισβητούν, οι επίσημοι υπολογισμοί διαφέρουν κάθε φορά που γίνεται προσπάθεια μέτρησής τους. Πώς γίνεται, λένε, και κάθε μελέτη ή έρευνα που γίνεται, να συμπεραίνει διαφορετικό νούμερο; Το νούμερο κυμαίνεται μεταξύ των 5,1 και 6,3 εκατομμυρίων Εβραίων νεκρών. Ο τρόπος υπολογισμού είναι η πληθυσμιακή δημογραφική ανάλυση των Εβραίων της Ευρώπης. Κάθε ιστορικός χρησιμοποιεί διαφορετική μέθοδο και η καταμέτρηση είναι εξαιρετικά περίπλοκη: Πρέπει να ληφθεί υπόψη ο πληθυσμός Εβραίων κάθε χώρας, πολιτείας (νομού), πόλης, χωριού, αρχικά πριν τον πόλεμο, στη συνέχεια μετάτον πόλεμο, καθώς επίσης και πόσοι είχαν φυσικό θάνατο ή αφύσικο (δολοφονίες, αυτοκτονίες…), και τέλος πρέπει να υπολογιστεί ο αριθμός αυτών που διαφύγανε σε άλλες χώρες («Δεν μετράτε τους μετανάστες» λένε οι αρνητές με στόμφο). Άλλοι ιστορικοί χρησιμοποίησαν κρατικά έγγραφα, όπως πιστοποιητικά γεννήσεων και θανάτων, άλλοι αρχεία συναγωγών. Είναι τόσο πολύπλοκο το πρόβλημα, που το γεγονός ότι ο κάθε μελετητής προσφέρει διαφορετικό αποτέλεσμα μας λέει ότι τα νούμερα δεν είναι μαγειρεμένα. Αν όλοι παρουσίαζαν το ίδιο νούμερο, δεδομένης της πολυπλοκότητας και του περιθωρίου λάθους που αυτή συνεπάγεται, τότε θα έπρεπε να υποψιαστούμε δόλο.

Μία εκτίμηση της έκτασης του Ολοκαυτώματος

Οι συνωμοσιολόγοι επιμένουν εδώ, λέγοντας ότι ένα ψεύτικο μεγάλο νούμερο θα κέρδιζε τη συμπάθεια όλου του κόσμου για τα πάθη των Εβραίων, και θα προξενούσε ενοχές στους Ευρωπαίους, κάτι που θα έδινε το τελευταίο έναυσμα για την ίδρυση του Ισραήλ. Γιατί όμως να πάρουν τέτοιο ρίσκο οι «συνωμότες» Εβραίοι; Γιατί να ριψοκινδυνεύσουν σίγουρα χρήματα από αποζημιώσεις για αμφίβολα αποτελέσματα συναισθηματικής μορφής, που μπορεί να μην «έπιαναν»τελικά; Έτσι κι αλλιώς, οι λόγοι που οι Δυτικοί επέτρεψαν την ίδρυση του νέου κράτους ήταν ιστορικοί, πολιτιστικοί και θρησκευτικοί. Οι Εβραίοι είχαν έγγραφες υποσχέσεις από τη Βρετανία. Υπήρχαν επίσης διπλωματικοί λόγοι για την Δυτική υποστήριξη στο αίτημά τους, αλλά και στρατηγικοί. Οι Μουσουλμάνοι της περιοχής (οι πρόγονοι των σημερινών Παλαιστινίων και οι γείτονές τους) δεν είχαν πολιτική, οικονομική ή στρατηγική δύναμη να εναντιωθούν στην ίδρυση του Ισραήλ (όπως φάνηκε και με το αποτέλεσμα του πολέμου του 1948). Οι Εβραίοι αντιθέτως ήταν «γνωστοί» των Ευρωπαίων (ουσιαστικά Ευρωπαίοι και οι ίδιοι), ήταν συνεργάσιμοι και συνεννοήσιμοι. Θα αποτελούσαν καλό σύμμαχο και συνεργάτη των Δυτικών στην σχετικά άγνωστη και απρόβλεπτη Μέση Ανατολή.

Ο David Irving όσο περισσότερο «αναθεωρεί» το Ολοκαύτωμα τόσο περισσότερα βιβλία πουλάει και τόσο συχνότερα καλείται σε διαλέξεις αρνητών και ακροδεξιών ομάδων. Οι συνεχείς αναθεωρήσεις του όμως ως προς τον αριθμό των Εβραίων θυμάτων του πολέμου (στην αρχή έλεγε ότι ήταν 500 χιλιάδες, μετά «τουλάχιστον 1 εκατομμύριο» και κατέληξε στα 4 εκατομμύρια), σε συνδυασμό με την ανάμιξή του με νεοναζιστικές οργανώσεις και κόμματα, εξαφάνισαν κάθε υπόνοια αμεροληψίας του ιστορικού ή ελπίδας ότι μπορούσε να προσφέρει κάτι χρήσιμο στην συζήτηση. Το 1982, επιχείρησε να ενώσει τα νεοναζιστικά κόμματα της Βρετανίας, σε ένα κόμμα με την ονομασία Focus, στο οποίο θα έπαιζε ηγετικό ρόλο. Σε ένα συνέδριο του 1995, όσοι αγόραζαν το βιβλίο του «Ο Πόλεμος του Χίτλερ», έπαιρναν δώρο και μια σβάστικα σε μινιατούρα, όμοια με αυτήν που είχε ο Χίτλερ τοποθετημένη στη μαύρη του Μερσεντές.