Greek Versions of the Bible.

The Hellenistic Jewish literature is the best evidence of the influence exercised by Greek thought upon the "people of the book." The first urgent need of the Hellenistic Jews in Alexandria was a Greek translation of the Hebrew Bible. The strange legends which are connected with the origin of this translation, and which go back to the Letter of Aristeas, are discussed under Aristeas and Bible; it is sufficient to say that the whole translation was probably completed by the middle of the second century B.C. It was highly esteemed by the Hellenistic Jews; Philo ("De Vita Moysis," ii., § 67) calls the translators not merely ἑρμηνεῖς, but ίεροφάνται καὶ προφῆται, who partook of the spirit of Moses. Even the prejudiced Palestinian teachers accepted it and praised the beauty of the Greek language (Soṭah vii. 3; Meg. i. 9). They permitted girls to study it, and declared it to be the only language into which the Torah might be translated (Yer. i. 1). The Jews called themselves Palestinians in religion, but Hellenes in language (Philo, "De Congressu Quærendæ Erud." § 8), and the terms ἡμεῐς ("we") and Ἑβραῖοι ("the Hebrews") were contrasted (idem, "De Confusione Linguarum," § 26). The real Hellenes, however, could not understand the Greek of this Bible, for it was intermixed with many Hebrew expressions, and entirely new meanings were at times given to Greek phrases. On the other hand, Judaism could not appreciate for any length of time the treasure it had acquired in the Greek Bible, and the preservation of the Septuagint is due to the Christian Church, which was first founded among Greek-speaking peoples. The mother church did not altogether give up the Greek translation of the Bible; it merely attempted to prevent the Christians from forging a weapon from it. After the second century it sought to replace the Septuagint with more correct translations. Aquila, a Jewish proselyte, endeavored to put an end to all quarrels with the Christians by slavishly following the original Hebrew in his new translation; Theodotion, following the Septuagint, sought to revise it by means of a thorough collation with the original. As it became evident that the controversy could not be ended in this way, the Jews ceased to dispute with the Christians concerning the true religion, and forbade the study of Greek. They declared that the day on which the Bible had been translated into Greek was as fateful as that on which the golden calf had been worshiped (Soferim i.); that at the time when this translation was made darkness had come upon Egypt for three days (Ta'an. 50b); and they appointed the 8th of Ṭebet as a fast-day in atonement for that offense. Not only was the study of the Greek Bible forbidden, but also the study of the Greek language and literature in general. After the war with Titus no Jew was allowed to permit his son to learn Greek (Soṭah ix. 14); the Palestinian teachers unhesitatingly sacrificed general culture in order to save their religion.

Hellenistic literature, however, was for the time being too great an intellectual factor to be entirely set aside in the Diaspora. No strong line of demarcation was drawn between the sacred books originally written in Hebrew and those written in Greek; because the former also were available only in Greek translations. Greek versions of various sacred books were accepted, such as the Greek Book of Ezra; as were also the Greek additions to Ezra and to the books of Esther and Daniel, the Prayer of Manasses, the pseudepigraphic Book of Baruch, and the Epistle of Jeremiah.

The Jews outside of Palestine were so different from the peoples among whom they lived that they were bound to attract attention. The Jewish customs were strange to outsiders, and their religious observances provoked the derision of the Greeks, who gave expression to their views in satiric allusions to Jewish history, or even in malicious fabrications. It was especially in Egypt that the Jews found many enemies in Greek-writing literati. Foremost among these was the Egyptian priest Manetho, at the time of Ptolemy II., Philadelphus (285-247 B.C.), who wrote a history of Egypt in Greek in which he repeats the fables current concerning the Jews. Josephus ("Contra Ap." ii., §§ 14, 36) and Eusebius ("Hist. Eccl." ix. 19) mention as an opponent of the Jews a certain Apollonius Molo. Fragments from the work of a certain Lysimachus dealing with the Exodus are mentioned by Josephus (ib. i, §§ 34-35), likewise a fragment by Cheremon (ib. i, §§ 32-33), an Egyptian priest as well as a Stoic philosopher, who also dealt, in his "Egyptian History," with the same subject. The most interesting, many-sided, and untrustworthy of all the opponents of the Jews in Alexandria was Apion, whose attacks were repelled by Josephus in the tract cited above.

Βεβήλωση της αναμνηστικής πλάκας στην πλατεία Πάφου

 

Το 1944 οι Ναζί  θανάτωσαν με τον φρικτότερο τρόπο στα κρεματόρια, μεταξύ άλλων 13.000 Ελληνόπουλα απλά και μόνο διότι ήταν Εβραίοι.

Το 1985 Ελληνίδες μητέρες Εβραϊκού θρησκεύματος επέλεξαν να τιμήσουν αυτά τα παιδιά, συμβάλλοντας στην κατασκευή του παιδότοπου στην πλατεία Πάφου, στο κέντρο της Αθήνας, αναδεικνύοντας την αντίθεση μεταξύ της χαράς και της ξεγνοιασιάς που πρέπει να νοιώθει μέσα από το παιχνίδι ένα παιδί και της μοίρας εκείνων των αθώων ψυχών.

Το 2004 ανακαινίστηκε. Τα υλικά μπορεί να φθείρονται, η μνήμη όμως ποτέ.

Τον Ιούνιο του 2015 κάποια αρρωστημένα μυαλά, επέλεξαν να βεβηλώσουν την αναμνηστική πλάκα στην πλατεία Πάφου, με έναν αδιανόητο για οποιονδήποτε τρόπο.

Το μόνο που καταφέρνουν είναι να συσπειρώνουν όλους μας ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο είναι περιττό, η εικόνα μιλάει από μόνη της.

Ισραηλιτική Κοινότητα Αθηνών

ALEXANDER II., of Judea-Αλέξανδρος της Ιουδαίας

Ασμοναϊκά τείχη στο φρούριο Αλεξάνδρειο

Born about 100 B.C.; died 47 B.C. He was the eldest son of Aristobulus II. and son-in-law of Hyrcanus. Upon the conquest of Jerusalem by Pompey in 63, he and his parents, brothers, and sisters were sent to Rome as prisoners of war. Alexander escaped on the way, and, returning to Judea, endeavored to throw off the Roman yoke by force of arms. Taking advantage of the straits in which the Romans just then found themselves in having to confront disturbances among the Arabs, Alexander took measures to restore the fortifications of Jerusalem destroyed by Pompey, though his action was opposed by the Roman garrisons in the country and by the weakling monarch Hyrcanus. He next secured possession of the fortresses of Alexandrion, Hyrcanion, and Machærus. When he had gathered around him a force of 10,000 heavy infantry and 1,500 horsemen he declared open war against Rome in the year 57 B.C. Gabinius, who had just arrived in Syria as proconsul, immediately sent his lieutenant Mark Antony (the subsequently celebrated triumvir) against him, and then followed with his main army, whose numbers were swelled by Romanized Jews, led by the half-Jew Antipater. Alexander endeavored in vainto avoid a pitched battle. Near Jerusalem 3,000 of his followers died upon the field, while as many again were made captives, and he with a small remnant escaped to the fortress of Alexandrion. Although promised full pardon, he rejected Gabinius' summons to surrender; and only after a brave defense against the united efforts of Gabinius and Mark Antony did he capitulate upon condition of retaining his liberty. This result of his futile resistance to the Romans was followed by no further personal suffering for him; but it was different with the Jewish people. Even the nominal independence which Judea had hitherto enjoyed under its quasi-kings was now at an end; Gabinius deprived Hyrcanus of all political standing, and left him only the charge of the Temple. Thus the struggle of the brave Maccabees ended in the total loss of even the semblance of independence.

Alexander, however, had not yet given up all hope, and in the year 55, after the escape of his father and his brother Antigonus from Roman captivity (56), he again meditated opposition to the Romans. While Gabinius was temporarily absent from Palestine, Alexander gathered around him a considerable force, with which he vanquished such Roman detachments as opposed themselves to him, and compelled the enemy to withdraw to Mount Gerizim. Gabinius hastened back to Palestine from Alexandria, and upon his arrival fortune once more deserted Alexander. A considerable proportion of his force was detached from allegiance by the craftiness of Antipater, leaving him with only 30,000 men, who were unable to withstand Gabinius' attack, and fled from the battle-field of Itabyrium, leaving one-third of their number dead on the field. Alexander seems to have escaped to Syria, where, however, the unfortunate fate which pursued his unhappy family overtook him. In the year 49-48 B.C., just when the good star of the Maccabees, through the favor of Cæsar, seemed once again to be in the ascendant, Alexander, by direct command of Pompey, was beheaded at Antioch by Q. Metellus Scipio, Pompey's father-in-law, who was at the time proconsul of Syria.

Bibliography:

• Josephus, Ant. xiv. 4, § 5; 5, § 2; 6, §§ 2, 3; 7, § 4; idem, B. J. i. 7, § 7; 8, §§ 2, 6; 9, §§ 1, 2;
• Grätz, Gesch. d. Juden, 2d ed., ii. 144, 148;
• Schürer, Gesch. i. 241, 276 et seq.

Η δραπέτευση και η εξέγερση του Αλέξανδρου. Ιερουσαλήμ

Το 63 π.Χ. ύστερα από την κατάλυση του Ασμοναϊκού βασίλειου ^[2] ενώ ο ίδιος , οι γονείς του , ο μικρότερος αδελφός του και οι αδελφές του μεταφέρονταν στην Ρώμη ο Αλέξανδρος δραπέτευσε και επέστρεψε στην Ιουδαία ^[3][4].

Αφού συσπείρωσε με την πάροδο των ετών τους οπαδούς του πατέρα του τελικά το 57 π.Χ. σχημάτισε ένα στρατό από 10.000 πεζούς και 1.500 ιππείς και επιτέθηκε εναντίον της Ιερουσαλήμ. Ο θείος του αρχιερέας Υρκανός που βρίσκονταν εκεί μη μπορώντας να αντισταθεί διέφυγε και ο Αλέξανδρος κατέλαβε και οχύρωσε την πόλη^[5][6][7].

Τα γεγονότα αυτά θορύβησαν τον Αύλο Γαβίνιο, που μόλις είχε αναλάβει την θέση του έπαρχου της Συρίας, ο οποίος έστειλε αμέσως εναντίον του ένα απόσπασμα στρατού με επικεφαλής έναν από τους αξιωματικούς του τονΜάρκο Αντώνιο μαζί με έναν στρατό που σχηματίστηκε από οπαδούς του Υρκάνου με επικεφαλής τους στρατηγούς Πειθόλαο και Μάλιχο ενώ ο ίδιος προετοιμάστηκε να ακολουθήσει με τον κύριο όγκο των δυνάμεων του ^[8][9][10].

Ο Αλέξανδρος προετοιμάστηκε για τον επικείμενο ερχομό των αντιπάλων του καταλαμβάνοντας τα φρούρια Αλεξάνδρειo, Μαχαιρούντα και Υρκανία^[11]. Όταν όμως διαπίστωσε την αδυναμία του να αντιμετωπίσει τον στρατό των αντιπάλων του άρχισε να υποχωρεί προς την Ιερουσαλήμ. Τελικά φτάνοντας κοντά στην πόλη αναγκάστηκε να δώσει μάχη υπό δυσμενείς γι’ αυτόν συνθήκες που κατέληξε σε συντριπτική ήττα (3.000 νεκροί και άλλοι τόσοι αιχμάλωτοι) όταν ο Γαβίνιος έφτασε έγκαιρα στο πεδίο της μάχης και πρόλαβε να ενισχύσει τις δυνάμεις του Αντωνίου και των Ιουδαίων στρατηγών του Υρκανού^[12][13][14].

Ο Αλέξανδρος διέφυγε με τα υπολείμματα του στρατού του προς το οχυρό Αλεξάνδρειο. Λίγο πριν φτάσει εκεί, ο Γαβίνιος που τον κατεδίωκε κατά πόδας τον πρόλαβε και του επέφερε νέα βαριά ήττα. Τελικά οι εξουθενωμένοι Ιουδαίοι κλείστηκαν στο οχυρό πολιορκούμενοι από τους Ρωμαίους^[15][16]. Ο Αλέξανδρος ύστερα από διαπραγματεύσεις με τον Γαβίνιο και παρότρυνση της μητέρας του που φοβήθηκε για την τύχη της αιχμάλωτης οικογένειας της που βρίσκονταν στη Ρώμη παραδόθηκε και παρέδωσε τα οχυρά που είχε καταλάβει^[17][18]. Αυτά τα οχυρά ο Γαβίνιος τα κατάστρεψε. Ο Γαβίνιος αποκατέστησε τον Υρκανό στο αξίωμα του και έστειλε πίσω στην Ρώμη τον Αλέξανδρο^[19]. Διέταξε τον εποικισμό πολλών πόλεων που είχαν υποστεί καταστροφές (Σκυθόπολη, Σαμάρεια, Άζωτος, Γάμαλα, Ραφεία, Ανθηδών, Ιαμνεία, Αδώρεος, Απολλωνία, Μαρίσα) ^[20][21] και χώρισε την ιουδαϊκή επικράτεια σε πέντε μέρη εξαφανίζοντας και το παραμικρό ίχνος αυτονομίας^[3][22][23].

Ύστερα από την νέα αποτυχημένη εξέγερση που οργάνωσε ο πατέρας του Αριστόβουλος το επόμενο έτος (56 π.Χ.) ο Αλέξανδρος και ο αδελφός του Αντίγονος Ματταθίας απελευθερώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στην Ιουδαία, ύστερα από υπόδειξη του Γαβίνιου προς τις ρωμαϊκές αρχές. Το τέλος της αιχμαλωσίας τους ήταν το αντάλλαγμα, για την παρέμβαση της συζύγου του Αριστόβουλου προς τους οπαδούς του συζύγου της , που έγινε με σκοπό την αναίμακτη παράδοση όσων οχυρών θέσεων κατείχαν ακόμη στους Ρωμαίους^[24][25].

The Jewish Diaspora in the Hellenistic Period

                                                     
                                             A Jewish Synagogue

    The word Diaspora has become as much a part of Jewish vocabulary as pogrom and the Shoah.  Yet the Jewish Diaspora of the Hellenistic period should not be confused with either the Babylonian or the later Roman Diasporas.  The Jewish Diaspora during the Hellenistic period, unlike the earlier Babylonian Diaspora, did not originate because of forced expulsion.  Most of the Jews expelled from Judea by Nebuchadnezzar had returned to the land of Zion.  The Hellenistic Diaspora was, for the most part, a voluntary movement of Jews into the Hellenistic kingdoms that created the Jewish presence outside Judea, especially in Ptolemaic Egypt (Collins, 3).  This Diaspora was wedged between two worlds, on the one side were the Hellenistic values of the Greeks and on the other was the Mosaic law.  The various ways the Jews of the Diaspora, especially the Jews in Alexandria, balanced these two extremes, through the emphasis of common values and loyalty to the monarch, dictated its existence in the Hellenistic World.
    By looking closer at the position of the Jews of Ptolemaic Egypt, their successes and struggles, we can gain a much better perspective on the status of the Jews in the Diaspora during the Hellenistic Period.
    The connection of Jews to the land of Egypt is almost as old as Israel itself, the story of the Exodus is retold every year at Passover.  Judea is strategically located as the only place from which Egypt can be invaded.  In the North the Mediterranean Sea offers perfect cover, the West is protected by the Libyan desert, and the South is secured by the Ethiopian desert.  It is therefore natural that whoever governed Egypt would maintain a direct interest in Judea throughout the Hellenistic period and beyond.
    Some of the Jews came to Egypt voluntarily as mercenaries, and they were subsequently used by the Ptolemaic rulers to defend the throne against the local population (Kasher 3). Some came because they were attracted by Hellenistic culture, a few were coerced into coming to Egypt by false promises of riches.  Jews, as Greek speaking non-Egyptians having the official rank of Hellene, could attain practically all positions under the Ptolemies.  Some Jewish communities existed in other kingdoms and cities, such as the city of Antioch, in Syria under the Seleucids, and the Jews in Babylon who chose not to return from exile. It was especially in the city of Alexandria that Judaism and the Diaspora flourished.
     Like all subjects to authoritarian monarchs, Egyptian Jews had to conform to the changes that came with the differing rulers.  There was a marked difference in the attitudes of different Ptolemaic kings to the presence of Jews in Egypt.  The varying levels of toleration towards Jews shown by the Egyptian kings illustrate the difficult situation that the Jewish Diaspora occasionally found itself in. Ptolemy I conquered Jerusalem, tricking the Jewish defenders by attacking on the Sabbath, and took  100,000 prisoners (an exaggerated figure) to Egypt, many as slaves (Kasher, 3).
    Ptolemy II Philadelphos was much more favorably inclined towards Egyptian Jews, going so far as to free many of the remaining Hebrew slaves, who had been brought to Egypt by his father.  It was also during his rule that the Books of Moses were translated into Greek (Bartlett, 11). This fact shows the influence of the Jews of the Diaspora had on the polytheistic Greek culture.  This event is significant also because it shows the interest of the Hellenistic Greeks in Jewish laws and customs.   Ptolemy IV Philopator persecuted Egyptian Jews and those in Alexandria in particular (Kasher 7).  According to 3 Maccabees, the monarch, being highly devoted to the cult of Dionysus attempted to have the Jews branded with the emblem of Dionysus (3 Macc. 2:29-30).  This was an obvious insult to Jews since the worship of any G-d other than Yahweh constituted a breach of the Mosaic law. (Collins, 67).
     Little is known about the relationship of the Jews with Ptolemy V, however, there is information about Ptolemy VI Philometor.  It was during the rule of Ptolemy VI that upheaval and rebellion against the Seleucids spread through Judea.  It was during this unrest that a new wave of Jewish immigrants came to Egypt.  The refugees were welcomed by Ptolemy VI.  Among the refugees was Onias IV who claimed to be the rightful successor to the high priesthood.  Onias attained important and trusted status in Egypt (Collins, 68-69).  This shows that there was a time in Egypt when even the most traditional Jews, one of which the High Priest undoubtedly was, could attain high status in Greek society.  It is also worth noting that Onias built a Jewish Temple at Leontopolis.  Some historians have suggested that the Temple at Leontopolis was meant to rival the one in Jerusalem, since Onias claimed to be the rightful heir to the post of the High Priest.  Its location, however, suggests that it was only meant to be a sanctuary for Jewish soldiers in the region, as Jewish soldiers played a vital part in the succession disputes that followed the death of Ptolemy Philometor (Collins 70-71).
    The situation in Judea itself also had an effect on the Diaspora.  In 198 BCE Judea was conquered by the Seleucids, yet when the relations between the Hebrews and Seleucid king, Antiochus III, deteriorated and Jews launched the Maccabeean revolt, a wave of Hebrew refugees streamed to Egypt (Collins, 68).  The Maccabees, after their victory, began a policy of persecution of Hellenized Jews in Judea and this policy also contributed to the numbers of Jews in Egypt.
     For the most part, despite occasional persecution, Jews in Ptolemaic Egypt were left alone to practice their religion.  The vast majority of the Jewish Diaspora under the Ptolemies was loyal to the monarchy, and attempted to participate in the society as much as Jewish law and traditions would permit (Collins, 151).  While large Jewish communities were usually organized as separate bodies in Egypt, they did retain a very close connection with Jerusalem, as evident by the fact that several High Priests of Judea came for visits to Alexandria (Kasher, 346).  The cooperation also benefited Judea, as Alexandrian artists were commissioned to repair the Jerusalem Temples damaged accessories (Kasher, 347).  The Jews of Egypt also made pilgrimages to Jerusalem, bringing with them sacrificial gifts and gifts for the priests of the Temple (Kasher, 346).
    Large Jewish communities in Egypt were classified by the Egyptian authorities as Politai, and as such enjoyed the protection of civil laws.  The Jews were a distinct group, they were below the Greeks, however, they were above the native Egyptian population.  This classification does not include Jewish slaves, however, most of them were freed by Ptolemy II.  Jews of Alexandria were not citizens of the Greek polis, nor did they strive to attain citizenship alongside Greeks.  The Alexandrian Jews struggled to maintain their current status, since becoming full citizens would have meant giving up their Jewish identity.  As previously stated, however, the situation and the social position of the Jews would change from monarch to monarch.
     Jewish identity in the Hellenistic Diaspora was maintained largely through ethics and piety.  While most gentiles thought of Judaism as a strange phenomenon, some Greeks admired many of the codes in the Mosaic law.  Several aspects of the law, in particular, found a receptive audience among the gentiles.  Throughout the Hellenistic period there had been a growing movement in some Greek philosophical circles towards monotheism.  In addition, the Stoic and the Cynic movements both criticized idolatry. Therefore Jewish writers in the Diaspora could draw a connection between Judaism and the Greek world.  The ancient Hellenistic historian Hecataeus of Abdera in his account of Judaism, written in the beginning of the Hellenistic Period, characterized the Jewish religion rather favorably.  He noted the humanitarian aspects of the Mosaic law and the vital role of the priesthood (Collins, 156).   The strictness of the Mosaic law on the issue of adultery and homosexuality agreed with many Greek philosophers and movements of the contemporary and yesteryear.  By emphasizing common values, and downplaying practices exclusive to Judaism, such as circumcision, Hellenistic Jewish writers attempted to present their religion as a universal one (Collins, 160).
    There was, however, also negative reaction to the presence of Jews in Greek kingdoms, and to the Jewish religion as a whole.  Many Greeks, during the Hellenistic period, saw certain Jewish customs, such as the attention to diet and cleanliness and, as a result of these, the refusal to interact with and marry non-Jews, as going squarely against Greek ideals.  Much of the evidence of the anti-Jewish feeling at the time can be found in the surviving literature.  An Egyptian priest, Manetho, in a book about the history of Egypt, rewrote the story of the Exodus, as the expulsion of a leper colony (the Jews).  It is also at this time that fables (later known as blood libel, a reference to Jews allegedly using the blood of gentiles for human sacrifices) began to appear, among them that Jews worshipped an ass, and that Jews offered human sacrifices in the Jerusalem Temple (Johnson, 135).  The result of these claims was a sort of Hellenistic anti-Semitism.  In every culture there is distrust of foreigners, especially ones who pride themselves on being different.  The presence of anti-Jewish themes in literature, however, suggests an attempt by some Greeks to ferment anti-Jewish sentiment in the ruling class of Egypt.  Because the Mosaic law discouraged contact with gentiles many Hellenistic Greeks thought that Jews were a selfish people.  As a result many attempts of the Greeks to outlaw the Mosaic law were based on the idea that the Jews had to be made a more social people, like the Greeks.    
    Throughout the Hellenistic period the Jewish Diaspora was caught between two extremes.  One being the strict Mosaic law and Jewish traditions, and the other, Hellenistic values.  While the Jews of the Diaspora attempted to maintain close links with Jerusalem their primary concern was the relation with the current Ptolemaic monarch.  Combined with the constant disputes within Judea itself and the nature of the Jewish religion, the task of the Jews of the Diaspora to blend in while maintaining their Jewish identity was extremely hard, and ultimately the choice became complete assimilation or exile into ghettos.


   

LOVE THE TRUTH is my new BLOG for 2015. A year of many great things ahead which I aim to spend on loving the truth even more passionately than before.

HISTORY REPEATING by Ruth Isaac As ugly and as repulsive the pictures of the Holocaust are and as uncomfortable they make us feel, there is still a need to remember. Especially today that antisemitism is on the rise again. We need to be aware of what the demonisation of a particular people can cause.  We need to be aware of where hate can lead us. It is up to us whether we allow history to repeat itself or not, but we need to understand that History will stop repeating itself only when we learn from it. HISTORICALLY, Jewish people were often accused of murdering and drinking children's blood as part of their religious rituals.  The official term is Blood Libel or Blood Accusation and it was a major theme in the European persecution of Jews. So, it is very ironic to see now the same type of accusations being thrown at them in international headlines.  No other nation is accused of killing children, but Israel.   Every news story that covers the war, bears a picture of children in distress or injured by Israel, ie the Jews. For sure a huge and very painful accusation in itself.  It shows what people are willing to believe about the Jewish people.  How "evil", they really think they are.   But, it is also extremely dangerous because demonisation leads to dehumanisation, a tactic used very effectively by people like Hitler. It turns public opinion against them so there is no sympathy or outrage when they are being killed or persecuted afterwards.   And this is exactly what we see happening again today. There seems to be a very aggressive, well-coordinated and hypocritical campaign against the Israeli people and their struggle to survive as a nation in the Middle East, and that should concern us.  Instead of succumbing to manipulative media pressure that want us to believe that they are some sort of monsters, we should be asking ourselves who is behind this campaign and why should we allow centuries of antisemitism to continue. We know where it leads.  But, is it ever justified to demonise an individual group of people like that? THE STREETS ARE CHANTING is a poem I wrote during the anti-Israel protests last summer. The inspiration was the pictures below and the hate I experienced from the people around me.  I literally wrote on my social media page: Go ahead and support this hateful and death-glorifying propaganda against Israel. The world is throwing stones and you are joining them.  I stand with Israel, although I am not Jewish.

. THE STREETS ARE CHANTING A beautiful Jewish woman The streets are chanting something you don't want to hear Violent voices are calling for my death, But the world refuses to hear. There are many wars that people are fighting, and my neighbours are known for the most inhumane ones, but they are accusing me of children's deaths now, and that is the worst thing ever for your name to be synonymous with that. But from all the lies that they are lying, nothing hurts me more than that I didn't believe my elders, when they'd told me that this had happened to them before. So, if the streets are chanting, it is not something that they have not chanted before, Nor is it the first time that the world refused to hear. But, history has taught us, Not to ignore evil, because it will grow. by Ruth Isaac http://ruthisaac.com/holocaust-history-repeating.html

Η Εβραϊκή Κοινότητα της Άρτας

Ιστορική αναδρομή
Η Εβραϊκή Κοινότητα της Άρτας υπήρξε μία από τις παλαιότερες της Ελλάδος. Τις πρώτες πληροφορίες γι’ αυτήν τις αντλούμε από το «Οδοιπορικό» του Ισπανού περιηγητή ραβίνου Βενιαμίν μπεν Γιονά, ο οποίος ταξίδεψε στην Ελλάδα το 1173. Στο «Οδοιπορικό» αναφέρει ότι υπήρχαν εκεί 100 εβραϊκές οικογένειες που είχαν αναπτύξει θαυμαστή πνευματική και θρησκευτική δραστηριότητα. Η δραστηριότητα αυτή εντάθηκε την εποχή του «Δεσποτάτου της Ηπείρου», κατά την οποία ο Μιχαήλ Κομνηνός παραχώρησε στους Εβραίους ελευθερίες ώστε να αναπτυχθούν στον οικονομικό και πολιτιστικό τομέα.

Την ίδια περίοδο χτίστηκε η πρώτη Συναγωγή, η Γκρέκα, και λειτούργησε το εβραϊκό νεκροταφείο στη θέση «Πετροβούνι», στο λόφο Περάνθη, σε μια έκταση 10 στρεμμάτων, που παραχωρήθηκε από τη Θεοδώρα, σύζυγο του Μιχαήλ Κομνηνού. Η ανάπτυξη της οικονομικής ζωής των Εβραίων συνεχίστηκε μέχρι το 1346, οπότε υπέστησαν τον πρώτο διωγμό τους από τον Κράλη της Σερβίας Στέφανο Ντούσαν. Μετά την κατάκτηση της Άρτας από τους Τούρκους, το 1449, οι Εβραίοι έτυχαν θρησκευτικής και οικονομικής ελευθερίας. Λίγο αργότερα (1480-1494) η Εβραϊκή Κοινότητα ενισχύθηκε πληθυσμιακά από την εγκατάσταση εκεί Εβραίων από την Απουλία και την Καλαβρία, καθώς και Σεφαρδιτών Εβραίων που εξορίστηκαν από την Ισπανία (1492). Αυτοί αποτέλεσαν μία χωριστή Κοινότητα, ίδρυσαν τη Συναγωγή «Πουλιέζα», εβραϊκό σχολείο και φιλανθρωπικούς συλλόγους, δημιουργώντας παράλληλα έναν ευγενή ανταγωνισμό με τους ντόπιους Ρωμανιώτες Εβραίους. Οι Εβραίοι της πόλης ζούσαν στους συνοικισμούς «Όχθο», «Τσιμέντα» και «Ρολόι», που βρίσκονταν στο κέντρο της πόλης.

Επί Τουρκοκρατίας
Όταν ο Γάλλος αρχιτέκτων - μηχανικός Φουσερό επισκέφθηκε την Άρτα, το 1780, έγραψε ότι υπήρχαν 200 Εβραίοι. Το 1806 ο Πουκεβίλ ανέφερε ότι οι Εβραίοι της πόλης ήταν 1.000, ενώ ο Λικ ανέφερε ότι το 1807 ο αριθμός τους ήταν 50 άτομα. Με την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό, στις 23 Ιουνίου του 1881, οι Εβραίοι διατήρησαν τη θρησκευτική και οικονομική τους ελευθερία και σε απογραφή της περιόδου εκείνης φαίνεται ότι αριθμούσαν 800 άτομα.
Οι Εβραίοι της Άρτας ήταν ευσεβείς, βαθιά θρησκευόμενοι, νομοταγείς και συμβίωναν ειρηνικά με τους Χριστιανούς συμπολίτες τους. Σχόλιο δημοσιογράφου στην εφημερίδα «Μη Χάνεσαι» του 1881 αναφέρει, μεταξύ άλλων: «...Εις Άρταν εκτός των Χριστιανών οικούσι σταθερώς πλείστοι Ισραηλίται, προθύμως και πιστώς εκπληρούντες πάσας τας υπό των νόμων πηγαζούσας διά τους πολίτας υποχρεώσεις. Εις τας Συναγωγάς αυτών, διέκρινα προσευχομένους ευζώνους, κομψώς και αρειμανίως φέροντας φουστανέλαν. Ήτο Ιουδαίοι στρατιώται... Εκ τούτων και εκ προσωπικής εμπειρίας μεταγενεστέρας, καταδήλως μαρτυρείται η αγαστή σύμπνοια ήτις επικρατεί μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων εις την πόλιν. Των τελευταίων τούτων το εμπορικόν δαιμόνιον είναι πανθομολογούμενον...».

Κοινωνική ζωή
Οι επαγγελματικές ασχολίες των Εβραίων της Άρτας ήταν πολλές: Υπήρχαν 5-6 μεγάλα εμπορικά καταστήματα και άλλα μικρότερα εμπορικά, δερματοπωλεία, υαλοπωλεία, αλλά και επαγγελματίες φανοποιοί, γαλακτοπώλες, κρεοπώλες, γυρολόγοι και μοδίστρες. Υπήρχαν επίσης δύο εκπαιδευτικοί, ένας γιατρός κι ένας δημόσιος υπάλληλος. Το 1911 ιδρύθηκε μία μεγάλη εμπορική ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Ιωχανάς-Γκανής-Χατζής & Σία», η οποία δέσποζε στην αγορά για πολλά χρόνια. Τα συνήθη επώνυμα των Εβραίων της Άρτας ήταν Μιωνής, Ιωχανάς, Σαμπάς, Ιερεμίας, Μιζάν, Ελιέζερ, Πολίτης, Κούλιας, Γκανής, Σούσης κ.ά.

Η Κοινότητα διατηρούσε εβραϊκό σχολείο, επί της οδού Φιλελλήνων, στην εβραϊκή συνοικία. Αποτελείτο από δύο μεγάλες αίθουσες: η μία χρησίμευε για αποθήκη τροφίμων και σιταριού (για διανομή στους απόρους το χειμώνα). Η άλλη αίθουσα χωριζόταν σε δύο μέρη, το ένα λειτουργούσε ως αίθουσα διδασκαλίας και το άλλο ως αίθουσα συνεδριάσεων και πολιτιστικών συγκεντρώσεων. Την ελληνική και εβραϊκή γλώσσα δίδασκαν δύο δάσκαλοι. Στο σχολείο φοιτούσαν Εβραίοι και μερικοί Χριστιανοί μαθητές. Για τις ανάγκες της Κοινότητας δημιουργήθηκε ένα ακόμη σχολείο. Την περίοδο της Μικρασιατικής καταστροφής τα δύο εβραϊκά σχολεία στέγασαν πρόσφυγες. Από το 1920 η Εβραϊκή Κοινότητα της Άρτας αναγνωρίστηκε ως «Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου» και συμμετείχε σε όλες τις δημόσιες εκδηλώσεις της πόλης. Κατά την απογραφή του 1939, η Κοινότητα αριθμούσε 500 περίπου μέλη, ενώ κατά τη Γερμανική Κατοχή είχε 384 Εβραίους.

Περίοδος Κατοχής

Τη νύχτα της 24ης Μαρτίου 1944 συνελήφθησαν από τους Ναζί οι περισσότεροι Εβραίοι και εκτοπίστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα του θανάτου. Ελάχιστοι μπόρεσαν να διαφύγουν. Τραγική ήταν επίσης η τύχη μιας εβραϊκής οικογένειας που κρυβόταν στο χωριό Κομένο της Άρτας, όταν οι Γερμανοί σφάγιασαν τους 317 κατοίκους του, μεταξύ των οποίων και τον Ζακίνο Ιερεμία, 42 ετών, τη γυναίκα του Ευτυχία, 37 ετών και την κόρη τους Καίτη, 5 ετών. Με τη λήξη του Πολέμου επέστρεψαν από τα στρατόπεδα 30 όμηροι και άλλοι 28 Εβραίοι που πρόλαβαν να διαφύγουν στα γύρω χωριά. Η Κοινότητα είχε χάσει το 84% του πληθυσμού της. Η παλιά ρωμανιώτικη Συναγωγή «Γκρέκα» είχε σχεδόν καταστραφεί, καθώς και τα υπόλοιπα κοινοτικά κτίρια. Η Κοινότητα ήταν αποδιοργανωμένη και η περίθαλψη ανύπαρκτη. Οι Εβραίοι που επέζησαν άρχισαν να εγκαθίστανται σε άλλες πόλεις της Ελλάδος ή μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Το 1959 η Κοινότητα διαλύθηκε και λίγο αργότερα το εβραϊκό νεκροταφείο απαλλοτριώθηκε, ενώ το οικόπεδο της Συναγωγής παραχωρήθηκε στο Δήμο.

Η Εβραϊκή Κοινότητα του Βόλου

Ιστορική αναδρομή

Σε αρχαία ιστορικά κείμενα καταγράφεται η παρουσία Εβραίων τον 1ο αιώνα μ.Χ. στην περιοχή της Μαγνησίας και συγκεκριμένα στο γειτονικό Αλμυρό, λόγω της σπουδαιότητας του λιμανιού του. Όπως αναφέρουν αρχαίοι ιστορικοί και συγγραφείς στα κείμενά τους, από τον 2ο αιώνα μ.Χ. υπήρχαν εγκατεστημένοι Εβραίοι στην αρχαία Δημητριάδα (σημερινό Βόλο). Πολλά χρόνια αργότερα (12ο αιώνα), η παρουσία τους εκεί επιβεβαιώνεται από τον Ισπανό ραβίνο περιηγητή Βενιαμίν μπεν Γιονά, από την Τουδέλα, ο οποίος, όπως αναφέρει στο «οδοιπορικό» του, διαπίστωσε ότι «στον Αλμυρό υπήρχε μια ακμάζουσα Κοινότητα 400 Εβραίων με επικεφαλής τον αρχιραβίνο Shiloh Lombardo και τους ραβίνους Ιωσήφ και Σολομώντα». Αλλά και κατά τις ανασκαφές, το 1930, ανακαλύφθηκαν αρχαίες επιτύμβιες εβραϊκές επιγραφές στις αρχαίες «Φθιώτιδες Θήβαις ή Αχαϊκές» (σημερινή Ν. Αγχίαλος), οι οποίες, σύμφωνα με εκτιμήσεις των αρχαιολόγων, ανάγονται στην περίοδο 325-641 μ.Χ., γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι εκεί υπήρχε οργανωμένη εβραϊκή παροικία με Συναγωγή. Η παρουσία των Εβραίων στο Βόλο, σύμφωνα με στοιχεία της Εβραϊκής Κοινότητας, συνεχίστηκε και την περίοδο της Τουρκοκρατίας και αναφέρεται σε διπλωματικά έγγραφα και στοιχεία του 16ου αιώνα. Μεταγενέστεροι ιστορικοί και περιηγητές, αναφέρουν ότι η εβραϊκή συνοικία σχηματίστηκε γύρω από το τουρκικό «Κάστρο» (Φρούριο), στη δυτική άκρη της πόλης και, όπως αναφέρεται, διατηρούσαν Συναγωγή και «Λουτρό» (Τεβιλά). Παρά το γεγονός ότι πολλοί Σεφαρδίτες (Ισπανοεβραίοι), που διέφυγαν το διωγμό από τη χώρα τους, το 1492, εγκαταστάθηκαν σε διάφορα λιμάνια της Μεσογείου και κυρίως της Θεσσαλονίκης, δεν φαίνεται να εγκαταστάθηκαν στο Βόλο και γι’ αυτό η Κοινότητα θεωρείται αμιγώς ελληνική («Ρωμανιώτικη»). Το 1860 η Κοινότητα αριθμούσε 35 οικογένειες, ενώ ορισμένοι Εβραίοι έχτισαν σπίτια στην προκυμαία.

Μετά την Τουρκοκρατία
Το 1881, όταν ο Βόλος απελευθερώθηκε από τον τουρκικό ζυγό, υπήρχε μια οργανωμένη Εβραϊκή Κοινότητα, όπως μαρτυρούν δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής, με πρόεδρο το Γουλιέλμο Φόρτη, της οποίας τα μέλη συμμετείχαν ενεργά στην κοινωνική, εμπορική και οικονομική ζωή της πόλης. Τα μέλη της, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα επαγγελμάτων και με τον τρόπο τους συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης. Η συμμετοχή τους στην κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική ζωή του Βόλου εκφράστηκε με τη δημιουργία εμπορικών και βιοτεχνικών καταστημάτων. Ενδεικτικά αναφέρεται η «Τράπεζα Βαρούχ» (1898), το εργοστάσιο Μουρτζούκου «Λεβιάθαν» (1908), οι μεγάλες καπναποθήκες Ιωσήφ Λεβή, Ζακ Σαπόρτα, Έρμαν Σπήρερ, το νηματουργείο αδελφών Λεβή, το εργοστάσιο κλινών Αμών και Αζούζ κ.ά. Παρά το μεγάλο αριθμό εμπόρων και επαγγελματοβιοτεχνών, υπήρχε κι ένας αριθμός εργατοϋπαλλήλων. Το 1901, ο πρώτος εμπορικός οδηγός του Βόλου κατέγραψε 48 εμπόρους, ενώ το 1940, 88 εμπόρους, 32 επαγγελματοβιοτέχνες και 67 εργατοϋπαλλήλους. Τα εβραϊκά καταστήματα δέσποζαν στην κεντρική αγορά του Βόλου. Πολλοί Εβραίοι του Βόλου πρωτοστάτησαν στην ίδρυση ευαγών ιδρυμάτων, αθλητικών και πολιτιστικών Συλλόγων, ενώ συμμετείχαν ενεργά σε διάφορους επαγγελματικούς φορείς, στα Επιμελητήρια, στο συνδικαλιστικό κίνημα και στα δημοτικά πράγματα.

Η πρώτη Συναγωγή
Η κατασκευή της πρώτης Συναγωγής άρχισε το 1865, με οικονομική συνδρομή των Ε. Ρότσιλντ, Αλλατίνι και Μ. Χιρς, στο κέντρο της εβραϊκής συνοικίας, αντικαθιστώντας μια παλαιότερη πρόχειρη ξύλινη κατασκευή. Λειτούργησε το 1870 στη σημερινή της θέση, ενώ στη συνοικία της Νεάπολης υπήρχε εβραϊκό νεκροταφείο. Υπό τη σκέπη της Κοινότητας λειτούργησε το πρώτο παράρτημα στην Ελλάδα της Γαλλικής Σχολής «Alliance Israelite Universelle», το 1865. Η λειτουργία της σχολής διήρκεσε, όμως, λίγα χρόνια, με μέσο όρο μαθητών τους 55. Από το 1870 λειτούργησε το εβραϊκό δημοτικό σχολείο και το «Ταλμούδ Τορά», ενώ από το 1894 ηΙερατική Σχολή για την προετοιμασία ραβίνων, υπό τη διεύθυνση του αρχιραβίνου Μωυσή Πέσαχ. Με την ανάπτυξη της δημοτικής και δημόσιας εκπαίδευσης στη πόλη, ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων μαθητών φοίτησε σε όλα τα σχολεία, ενώ μερικοί σπούδαζαν παράλληλα, στα ωδεία της πόλης. Αρκετοί από αυτούς τους μαθητές αποτέλεσαν το επιστημονικό δυναμικό της Κοινότητας και έτσι αναδείχθηκαν επιστήμονες με μεγάλη φήμη, όπως οι γιατροί Μωρίς Κοφίνα, Μωυσής Μωυσή, Μεναχέμ Μωυσή, Ιωσήφ Κοέν και οι δικηγόροι Εμμαν. Δαφφά, Σαούλ Μωυσή και Ισαάκ Σακκή. Καθώς η Εβραϊκή κοινότητα Βόλου είχε νομική υπόσταση και ήταν καλά οργανωμένη με σωματεία, συλλόγους, διοίκηση και επιτροπές, στην πόλη συνέρρευσαν Εβραίοι από άλλες πόλεις της Ελλάδας. Έτσι, το 1901, η κοινότητα είχε 200 οικογένειες και περίπου 1.000 μέλη, ενώ στο αποκορύφωμά της, το 1935, αριθμούσε 250 οικογένειες, περίπου 1.250 άτομα.

Γερμανική κατοχή-Ολοκαύτωμα
Την όλη εξέλιξη και πρόοδο της Κοινότητας ανέκοψε ο πόλεμος του 1940, που συσσώρευσε τόσα δεινά στην πατρίδα μας. Τότε στρατεύθηκαν 71 μέλη για να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, ενώ πολλοί εργάστηκαν εθελοντικά σε διάφορες υπηρεσίες των μετόπισθεν (αεράμυνα, νοσοκομεία κ.ά.). Ακολούθησε η Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας πέθαναν από στερήσεις και την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης 37 μέλη της Κοινότητας. Με την ανάπτυξη της Αντίστασης κατά του εχθρού, ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων εντάχθηκε στις πολιτικές Οργανώσεις του ΕΑΜ, ΕΠΟΝ, Ε.Α. και αργότερα η πλειονότητα αυτών πέρασε στα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ. Η Εβραϊκή Συναγωγή ανατινάχθηκε από τους Γερμανούς το Μάρτιο του 1943. Την τύχη των Εβραίων της Μακεδονίας και της Θράκης, έμελλε να ακολουθήσει και ο εβραϊκός πληθυσμός άλλων περιοχών. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, στις 24 Μαρτίου 1944, οι Γερμανοί έκαναν μπλόκα στα σπίτια των Εβραίων και συνέλαβαν όσους βρήκαν. Ακολούθησε η λεηλασία των σπιτιών και των καταστημάτων. Ο απολογισμός του διωγμού υπήρξε τραγικός: 155 άτομα εξοντώθηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα ή σκοτώθηκαν σε επιχειρήσεις των Γερμανών.

Μεταπολεμική περίοδος-Νέα Συναγωγή
Ο Βόλος απελευθερώθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1944 και τότε οι Εβραίοι άρχισαν να επιστρέφουν στις εστίες τους. Είναι παρήγορο ότι τα πιο πολλά μέλη της Εβραϊκής Κοινότητας του Βόλου σώθηκαν από το ολοκαύτωμα, καθώς η Κοινότητα είχε το μικρότερο ποσοστό απωλειών (26%) από όλες τις άλλες κοινότητες. Την εποχή εκείνη, η Κοινότητα αριθμούσε 650 μέλη, τα περισσότερα από τα οποία είχαν ανάγκη οικονομικής ενίσχυσης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Πολλοί μετακινήθηκαν στην Αθήνα, ενώ άλλοι προτίμησαν να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ. Με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε, το 1948, να χτίζεται η νέα Συναγωγή, στην ίδια θέση και με τα ίδια χαρακτηριστικά, με την αρωγή του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, της Φιλανθρωπικής Οργάνωσης «Αμέρικαν Τζόιντ» (A.J.D.C.) και άλλων αδελφών Κοινοτήτων, της Θεσσαλονίκης κλπ.

Η τρίτη Συναγωγή
Αυτή η Συναγωγή καταστράφηκε από τους ισχυρούς σεισμούς της πόλης, το 1955. Στην ίδια θέση ολοκληρώθηκε το 1960 μια άλλη μικρότερη Συναγωγή, αντισεισμική, που λειτουργεί μέχρι σήμερα, στη συμβολή των οδών Ξενοφώντος, Πλάτωνος και Μωυσέως. Το 1993 η Εβραϊκή Κοινότητα Βόλου αριθμούσε περίπου 120 μέλη.